آفزایش خشونت های خانوادگی علیه زنان در افغانستان
پس از ۱۵ اگست ۲۰۲۱ و به قدرت رسیدن دوباره طالبان ؛ زنان یک بار دیگر به حاشیه رفتنند. همه دست‌آوردهای زنان از بین رفت. زنانِ شاغل و دانش‌آموز خانه‌نشین شدند. فضا برای مردان زن ستیزِ فرصت‌طلب باز شد و زنان یک‌بار دیگر دوره شدید خشونت‌های خانگی را تجربه می‌کنند. به وجود آمدن نظام حکومتی زن ستیز، بسته شدن خانه‌های امن، لغو وزارت‌های امور زنان و کمسیون حقوق بشر خشونت علیه زنان را بیشتر از پیش تشدید می‌کند.
زنان شاغل دیگر نمی‌توانند نیازهای مالی خود را تامین کنند و از مردان خانواده کمک می‌خواهند که بعضا مرفوع نیازهای آنان از سوی مردان خانواده با خشونت روانی همراه است.
دانش‌آموزان دختر که با بسته شدن مکتب‌ها خانه‌نشین شده‌اند، به سرنوشت نامعلوم دچار اند. آنان می‌گویند که خانواده‌های‌شان آنان را بابت نامعلوم بودن آینده تحصیلی و به هدر رفته همه هزینه‌های تحصیلی، سرزنش می‌کنند و ازدواج را بهترین گزینه برای آنان می‌دانند.
اگر ازداوج‌های اجباری بر شاگردان باز مانده از تحصیل تحمیل شود، اوج خشونت‌های خانگی به وجود می‌آید که پیامدهای چون فرار از منزل، خودکشی و مشکلات روحی و روانی را به وجود خواهد آورد.
در گزارشی سازمان ملل؛ وضعیت زنان قربانی در افغانستان را تاسف‌بار می‌دانند زیرا با بسته شدن خانه‌های امن شبکه‌های حمایتی از زنان قربانی خشونت از بین رفته است.
وضع قانون جدید در مورد حجاب؛زمینه را برای تشدید خشونت‌های خانواده‌گی مهیا می‌کند زیرا مردان را ناطر پوشش و لباس زن‌ها تعیین می‌کند و زنان هرگز حق شکایت نخواهند داشت زیرا این قانون رسمی کشور مردسالار افغانستان است.
در نتیجه وضعیت زنان آسیب‌پذیر بحرانی است؛ زیرا مرجعی برای شکایت وجود ندارد. خشونت علیه
